دنيا همانند شمشير دولب است؛ هم مي‌تواند وسيله‌اي براي سعادت ما باشد، هم وسيله‌اي براي سقوط؛ سقوط و سعادتي که حد و مرزي ندارد. اگر انسان با دنیا معامله صحيح و خداپسندی داشته باشد، اگر به گونه‌ای با دنیا ارتباط داشته باشد که خداوند دنيا را براي آن خلق کرده است، آن قدر ترقي مي‌کند که هيچ منجم و رياضي‌داني نمی‌تواند آن را به حساب بیاورد، و البته سقوطش نیز همين‌گونه است. امروز در دنيا و حتی برخی کشورهاي اسلامي کسانی ديده مي‌شوند که از هر سگ و کفتاري بدترند. سقوط این‌ها قابل اندازه‌گیری نیست و با هيچ عددي نمي‌شود پستي اين‌ها را نشان داد. معجزه خلقت، وجود انسان است؛ خداوند چه چيزي آفريده است؟! اين جنس دو پا تا کجا مي‌تواند ترقي کند، و تا چه حد مي‌تواند تنزل کند! اختيارش در دست خودش است.

شاید برخی خیال کنند که اهل دنيا کسانی هستند که به نعمت‌های دنیا متنعم‌اند، در صورتي که اين‌گونه نيست. منظور از اهل دنیا کساني است که هدف‌شان دنيا شده است، اگرچه به دنیا نرسند. ممکن است کسی تهي‌دست، بدبخت و بيچاره باشد ولي از اهل دنيا به شمار رود. اهل دنیا کسانی هستند که غير از لذت دنيا چیزی نمي‌خواهند. حتی ممکن است به آن نرسند، ولی از آن‌جایی که نگاه‌شان به دنيا نگاه اصيل و استقلالي است، اهل دنیا هستند. هم‌چنین ممکن است کساني متنعم در نعمت‌هاي دنيا باشند و در عین حال مقامات عالي آخرتي نیز داشته باشند. حضرت سليمان یک نمونه از آن‌هاست. قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكًا لَّا يَنبَغِي لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِي؛[4] خداوند می‌فرماید: سلیمان گفت: خدايا به من سلطنتي بده که نظيرش در عالم وجود نداشته باشد. خدا اين سلطنت را به او داد و همه چیز، جن، انس، باد و باران در اختيارش بود. اين در دنيا؛ در آخرت نیز يکي از انبياي الهي است و از بزرگ‌ترين مقامات اخروي هم بهره‌مند است.

 گزيده‌اي از سخنان حضرت آيت‌الله مصباح‌يزدي   

منبع سایت حضرت آيت‌الله مصباح‌يزدي