به سرّ جام جم آنگه نظر توانی کرد


به سرّ جام جم آنگه نظر توانی کرد

که خاک میکده کُحل بصر توانی کرد

مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر


بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد


گل مراد تو آنگه نقاب بگشاید

که خدمتش چو نسیم سحر توانی کرد


گدایی در میخانه طُرفه اکسیری است


گر این عمل بکنی خاک زر توانی کرد

به عزم مرحله عشق پیش نِه قدمی

 

که سودها کنی اَر این سفر توانی کرد

تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون 

کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی 

غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

بیا که چاره ی ذوق حضور و نظم امور


به فیض بخشی اهل نظر توانی کرد

ولی تو تا لب معشوق و جام می خواهی


طمع مدار که کار دگر توانی کرد


دلا ز نور هدایت گر آگهی یابی

چو شمع خنده زنان ترک سر توانی کرد


گر این نصیحت شاهانه بشنوی حافظ


 به شاهراه حقیقت گذر توانی کرد

حافظ

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

وز شما پنهان نشاید کرد سر می فروش

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می‌گردد جهان بر مردمان سخت‌کوش

وان گهم در داد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر وز بهر دنیا غم مخور

گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

در حریم عشق نتوان زد دم از گفت و شنید

زان که آنجا جمله اعضا چشم باید بود و گوش

بر بساط نکته دانان خودفروشی شرط نیست

یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش

ساقیا می ده که رندی‌های حافظ فهم کرد

آصف صاحب قران جرم بخش عیب پوش

حافظ

خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد

خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت بجز ساغر نباشد
زمان خوشدلی دریاب و در یاب
که دایم در صدف گوهر نباشد
غنیمت دان و می خور در گلستان
که گل تا هفته دیگر نباشد
ایا پرلعل کرده جام زرین
ببخشا بر کسی کش زر نباشد
بیا ای شیخ و از خمخانه ما
شرابی خور که در کوثر نباشد
بشوی اوراق اگر همدرس مایی
که علم عشق در دفتر نباشد
ز من بنیوش و دل در شاهدی بند
که حسنش بسته زیور نباشد
شرابی بی خمارم بخش یا رب
که با وی هیچ درد سر نباشد
من از جان بنده سلطان اویسم
اگر چه یادش از چاکر نباشد
به تاج عالم آرایش که خورشید
چنین زیبنده افسر نباشد
کسی گیرد خطا بر نظم حافظ
که هیچش لطف در گوهر نباشد

حافظ

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی

وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است

حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف

گر شب و روز در این قصه مشکل باشی

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد

صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

حافظ

سفله طبع است جهان  برکرمش تكيه مكن

بسم الله الرحمن الرحیم

ساقيا  سايه ابـر است و بهار و لـب جوي

من نگويم چه كن ار اهل دلي خود تو بگوي

بـوي يكرنگي  ازين نقش نمي آيد خيـز

دلـق آلـوده صوفي به  ميِ  نـاب  بشوي

سفله طبع است جهان برکرمش تكيه مكن

اي جهان ديـده ثَباتِ قـدم از سفله مجوي

دو نصيحت كنمـت بشنو و صـد گنج ببـر

از در عيـش درآ و  بـه  ره عيـب  مپـوي

شكرِ آن را كـه دگر بار رسيدي به  بهـار

بيـخ نيـكي بنشـان و ره تحقيـق بجـوي

روي  جانـان طلبي آينه را  قابـل  سـاز

ورنه هرگز گل و نسرين ندمد ز آهن و روي

گوش بگشاي كه بلبل  به فغان مي گويـد

خواجـه تقصير مفرمـا گُـلِ توفيـق  ببوي

گفتي از حافـظ مـا بوي ريـا مي آيـد

آفرين بر نفست  باد كـه خوش بردي  بوي

حافظ

رندان تشنه لب را جامی نمی‌دهد کس

زان یار دل نوازم شکریست با شکایت
گر نکته دانِ عشقی، بشنو این حکایت
بی مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم
یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
رندان تشنه لب را جامی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی
جانا روا نباشد خون ریز را حمایت
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه یی برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم روی از درت نتابم
جور از حبیب خوش تر کز مدّعی رعایت

حافظ

حافظ (کی شعر تر انگیزد)

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

 

از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار

صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

 

غمناک نباید بود از طعن حسود ای دل

شاید که چو وابینی خیر تو همین باشد

 

هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز

نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد

 

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند

در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

 

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود

کاین شاهد بازاری، وان پرده نشین باشد

 

آن نیست که حافظ را رندی بشد از خاطر

کاین سابقه ی پیشین تا روز پسین باشد


حافظ

حافظ  ( بحر  فـنا)

حاصل کارگه کون و مکان اینهمه نسیت                 

                                              باده پیش آر کـه اسـباب جهان اینهمـه نیست

پنجروزی که دراین  مرحلـه  مهلت  داری               

                                           خـوش بیاسـای زمانی کـه زمان اینهمـه نیست

ازدل وجان شرف صحبت جانان غرض است            

                                            غرض این است وگرنه دل وجان اینهمه نیست

منت  سدره و  طـوبی   ز  پی   سایه  مکش           

                                           که چو خوش بنگری ای سروروان اینهمه نیست

دولت آن نیسـت که بی خون دل آید بکـنار                    

                                                ور نه با  سعی  و  عمل  باغ  جنان  اینهمه نیست

بر  لـب  بحر  فـنا  منـتظـریـم  ای   ساقی            

                                               فرصتی  دان  کـه  زلب  تا بدهان  اینهمه نیست

زاهـد ایمن مشو از بازی غـیرت زنهار                     

                                            کـه ره  از صومعه تا  دیر  مغان  اینهمـه  نیست

دردمـندی مـن سوخـته ی زار و نزار                       

                                            ظاهـراً  حـاجت  تقریر  و  بیان  اینهمــه  نیست

نام حافـظ رقم نـیک پذیرفت ولـی                      

                                             پیش  رندان  رقم   سود   و  زیان اینهمـه نیست

حافظ