از علی آموز اخلاص عمل
در پرتو ما هدايت يافتيد(اين خطبه را امام بعد از قتل طلحه و زبير ايراد كرده است[1و 2]و از فصيحترين خطبه هاى امام است كه مردم را اندرز میدهد.
(اى مردم بصره!)از تاريكي هاى جهالت و گمراهى بوسيله ما هدايت شديد،[3]و به كمك ما به اوج ترقى رسيديد صبح سعادت شما در پرتو شعاع وجود ما درخشيدن گرفت،[4]كر باد گوشى كه نداى بلند پند و اندرز را درك نكند!مسلما گوشى كه با صيحه نادانى و جنايت كر شده است آهنگ ملايم(حق)را نشنود،مطمئن باد!قلبى كه از خوف خداجدائى نپذيرد،من همواره منتظر عواقب مكر و خدعه شما بودم،و نشانه هاى فريب خوردگانرا در شما مشاهده ميكردم.
تنها بخاطر استتار شما در پرده دين بود كه من از شما چشم پوشيدم،اما صفاى دل،مرا از درون شما آگاهى ميداد.
آن هنگام كه در جاده هاى ضلالت سرگردان بوديد،راهنما و دليلى نمی يافتيد،شما را به جاده هاى حق رهبرى كردم،تشنه رهبر بوديد و او را نمی يافتيد،من شما را به سرچشمه حقيقى رهنمون شدم.امروز مهر سكوت را می شكنم سخنانى ايراد ميكنم كه درعين فشردگى و اجمال هزاران زبان گويا داشته باشد،دور باد رايى كه از دستوراتم تخلف كند،من از زمانى كه حق را يافته ام در آن ترديد نكرده ام(و اگر مدتى كناره گرفتم نه ازاين جهت بود كه در حقانيت خود ترديد كنم و يا ترسيده باشم،ترس من همچون ترس موسى بود)موسى بر خود نترسيد،ترسش از اين بود كه(در غوغاى ساحران)جاهلان پيروزگردند،و مردم را به گمراهى بكشانند!
امروز ما بر سر دو راهى حق و باطل قرار گرفته ايم(آنكه حق را يافته مطمئن است هرگز ترديد نمی كند،همانطور كه)اگر آب همراه كسى باشد تشنه نگردد(و تشنگي هاىكاذب كه معمولا بهنگام وحشت از فقدان آب بر انسان مستولى میشود،بر او چيره نگردد).